Այստեղից էլ նրա կյանքի նպատակը՝

Ջիվա՛ն ազիգդ հավատարիմ ծառայե,

Տեղը եկավ՝ մինչև կյանքդ ընծայե:

Ջիվանին հրապարակախոս է, փիլիսոփա, բարոյագետ, երգահան, երգիչ, բանաստեղծ։ Նրա իմաստուն խրատներն ու խորհուրդները բերնեբերան տարածվել են ժողովրդի մեջ և գործածվում են որպես աֆորիզմներ։

Ջիվանին 19-րդ դարի ամենամեծ աշուղն է հայ իրականության մեջ. նա աշուղական արվեստը բարձրացրել է մի նոր աստիճանի, ստեղծել իր դպրոցը, որը հայ բանագիտության մեջ իրավամբ կոչվում է ազգային աշուղական դպրոց։

Ջիվանին աշուղական երգը մաքրել է  օտար բառերից, ստեղծել բանաստեղծական պարզ ու անպաճույճ լեզու։ Մեծապես նպաստել է գրական աշխարհաբարի զարգացմանը։

Առանձին կարևորություն ունի Ջիվանու երաժշտական արվեստը, իր ոտանավորների զգալի մասը նա հորինել է երգելու համար։ 1871 թվականից սկսած Ջիվանին ունեցել է սեփական խումբ՝ հիմնականում բաղկացած երեք կամ չորս հոգուց։ Նրա խմբի հիմնական անդամներից էր աշուղ Ջամալին՝ Ջիվանու կնոջ եղբայրը, ինքը նվագում էր ջութակ, Ջամալին՝ սանթուր, Ալեքսին՝ թառ, էրզրումցի Հարութիկը՝ կլառնետ։

 Ջիվանին նվագել է ծնկին դրվող ջութակ նաև՝ քաման, երգել զորավոր ու զգայուն և ինչպես ժամանակակիցներն են ասում ունեցել է շատ քաղցրիկ ձայն։

Ջիվանին ծանոթ է եղել այդ ժամանակ Ալեքսանդրապոլ այցելած բազմաթիվ հայտնի մարդկանց հետ, հետաքրքրական է Ջիվանու և Ավետիք Իսահակյանի առաջին հանդիպումը:

Մեծանուն բանաստեղծը, մտնելով աշուղական սրճարան, ուշադրություն չի դարձրել աշուղ Ջիվանուն, վերջինս, վիրավորված բանաստեղծի վերաբերմունքից, հանպատրաստից հյուսել է «Քանքարավոր ընկեր» երգը :

1895 թվականին Ջիվանին ընտանիքով տեղափոխվում  ու հաստատվում է Թիֆլիսում,ուր և ապրում է մինչև կյանքի վերջը՝ 1909 թվականը։ Հաստատվելով Թիֆլիսում՝ նա նպատակ ուներ նյութապես ապահովել ընտանիքը և ամենակարևորը՝ զավակներին լավ կրթություն տալ։ Որդիների կրթությունը, նրանց ապագան միշտ մտահոգել է աշուղին, որն արտահայտվել է նաև նրա մի շարք երգերում։ Թիֆլիսում, սակայն, Ջիվանին չի կարողանում քիչ թե շատ ապահով կյանք վարել։ Կարիքը, չքավորությունը նրան մշտապես հետապնդում են։ Նրա երազանքն է եղել «Ունենալ շնորհք, միտք ու խելք, որ կրթեմ զավակներս՝ չմտած դագաղ»: Իր անուսում լինելը նա պատճառաբանում էր ընտանեկան միջավայրով: Աշուղի բազմանդամ ընտանիքի նյութական վիճակն այդպես էլ չի բարելավվում, դրա հետ օրեցօր վատանում էր նրա առողջությունը, ավելի թուլանում առանց այն էլ վատ տեսողությունը:

1896–1900 թվականներին Ջիվանին տեսողությունը վերականգնելու նպատակով մեկնում է Բուլղարիա՝ Պլովդիվ քաղաք։ Բարեկամների խորհրդով նա գնում է Վիեննա, դիմում մասնագետների, բայց վերադառնում է անարդյունք:

Կյանքի վերջին տարիներին Թիֆլիսում Ջիվանին ելույթ էր ունենում վանեցի Պետրոս Ասլանյանի սրճարանում, այդ սրճարանի ճակատային հատվածում փակցված էր մի փոքր ցուցանակ. «Սրճարան՝ ուր երգե աշուղ Ջիվանին»:

Ժամանակ անց՝ Ջիվանին իր խմբով տեղափոխվում է Սուրբ Գևորգ եկեղեցու դիմաց գտնվող Հաշտոնց Գասպարի սրճարանը։ Սրճարանատիրոջը դժվարությամբ է հաջողվում Ջիվանուն Ասլանյանի «ձեռքից խլել»: «Գասպարի սրճարանը անհամեմատ ավելի ընդարձակ էր, տեղն էլ բանուկ, մարդաշատ: Սրճարանը ամեն օր լեփ-լեցուն էր բազմությամբ»: Գասպարի սրճարանի հաճախորդներից է եղել ժողովրդական հերոս Անդրանիկ Օզանյանը:

Ջիվանին վախճանվել է 1909 թվականի փետրվարի 24-ին։ Անվանի աշուղի հուղարկավորությանը մասնակցել են տարբեր ազգերի մեծ թվով ներկայացուցիչներ։ Այդ օրերին «Դաշնակցության» գործով Մետեխի բանտում գտնվող Հովհաննես Թումանյանն ու Ավետիք Իսահակյանը, երբ հուղարկավորության թափորն անցնում էր բանտի մոտով, վանդակապատ պատուհանից վերջին հրաժեշտն են տվել մեծ աշուղին՝ թաշկինակները թափահարելով:

Ջիվանու աճյունը ամփոփված է Թիֆլիսի Խոջիվանքի գերեզմանատանը

Մեզ է հասել Ջիվանու շուրջ 1200 երգեր։